1 امتیاز از 4 بازی؛ جدایی نافرجام مجیدی از کمالوند - سرمایه گذاری ایکیوسی

به گزارش خبرنگاران، اتفاق خوبی برای فرهاد مجیدی و فراز کمالوند بعد از جدایی رقم نخورده است. زمانی که فرهاد مجیدی سرمربی استقلال شد ترجیح داد فراز کمالوند را به عنوان مدیرفنی تیمش معرفی کند تا سرمربی استقلال در آغاز کارش یک فرد با تجربه را کنار خود ببیند. تجربه کار کمالوند و مجیدی در استقلال فوق العاده بود چرا که آنها در جام حذفی پیکان را شکست دادند، در لیگ برتر برابر فولاد و ماشین سازی برنده شدند و در بازی با پیکان به نتیجه مساوی رضایت دادند و در لیگ قهرمانان آسیا هم به عنوان سرگروه صعود کردند.

با این حال در بازگشت استقلال از عربستان فراز کمالوند به عنوان سرمربی سایپا معرفی و از فرهاد مجیدی جدا شد، اتفاقی که البته برای هیچکدام خوب نبود. در این مدت کمالوند در قامت سرمربی سایپا فقط یک امتیاز کسب کرده و فرهاد مجیدی هم در هر 2 بازی شکست خورده و نتوانسته نتایج خوبی کسب کند. البته هنوز بازی های زیادی تا سرانجام فصل باقی مانده و هر دو مربی می توانند شرایط را برای خود تغییر بدهند.

بعد از بازگشت استقلال از آسیا، فرهاد مجیدی در اولین بازی خود رو به آرایش 3 دفاعه آورد؛ تصمیمی که در نگاه اول بسیار تعجب برانگیز بود، زیرا مجیدی فصل گذشته هم ابتدا کار خود را با آرایش 3 دفاعه در استقلال آغاز کرد، اما خیلی زود به آرایش 4 دفاعه رفت. این بار به نظر می رسید فرهاد برای بازی دربی و با دو هدف به آرایش 3 دفاعه بازگشته بود: 1- تشکیل عرض 3 نفره در فاز اول بازی سازی بدون نیاز به اضافه شدن یک از هافبک های تیم به فضای بین دو دفاع(به ویژه بعد از تجربه تلخ ریگی در بازی با الدحیل به عنوان نفر وسط عرض 3 نفره استقلال) 2- افزایش عرض تیم هنگام دفاع با حضور 3 مدافع میانی + 2 پیستون برای جلوگیری از شکل گیری رجحان های عددی پرسپولیس در جناحین.

تجربه استفاده از دفاع 3 نفره مقابل ذوب آهن چندان برای فرهاد موفقیت آمیز نبود. دروازه استقلال خیلی زود باز شد و همین مسئله باعث فرو رفتن ذوبی ها در لاک دفاعی شد؛ بنابراین آن ها با تنها 31٪ مالکیت توپ، چندان فرصت ساخت بازی خود را پیدا نکردند و بیش تر فرصت هایشان روی ضد حمله و توپ های بلند شکل گرفت. هیچ کس نفهمید آیا هارمونی لازم میان 5 نفر عقب زمین استقلال و 3 نفر جلوییشان به هنگام دفاع آبی ها با آرایش 2-3-5 وجود دارد یا خیر، زیرا استقلال فرصت فرو رفتن در لاک دفاعی خود را مقابل ذوب پیدا نکرد. به هنگام بازی سازی هم خود کادرفنی استقلال با تغییر آرایش های مداومش در بازی با ذوب(استقلال 4 بار آرایش ساخت بازی خود را تغییر داد) فرصت شکل گیری هماهنگی را از بازیکنان استقلال گرفت.

فرهاد مجیدی به درستی در کنفرانس مطبوعاتی بعد از بازی با ذوب اشاره داشت که ضعف استقلال در دفاع تیمی و نه در دفاع فردی است. شاید مدافعان میانی استقلال از لحاظ کیفی فوق العاده نباشند و حتی مهره ای چون وریا غفوری آگاهی محیطی گذشته اش در کار های دفاعی را نداشته باشد، اما جلوتر از همه این ها، ساختار دفاعی آبی پوشان با ضعف های جدی روبرو است. به همین بازی با دربی برمی گردیم؛ جایی که استقلال با آرایش 2-3-5 دفاع می کرد و یک یونیت 3+5 در جلوی دفاع این تیم شکل گرفته بود؛ یونیتی که این قدر تمرکز خودش را روی بستن کانال های کناری و نیم فضاها(مناطقی که اغلب موقعیت های پرسپولیس این فصل از آن جاها شکل گرفته) گذاشته بود که کاملاً از منطقه 14، مهم ترین منطقه زمین فوتبال برای خلق موقعیت، غافل شده بود.

3 مدافع میانی استقلال، به شکل افراطی برای مهار دو مهاجم پرسپولیس جمع بازی می کردند. این جمع بازی کردن به حدی بود که میان مدافع میانی سمت چپ استقلال، مرادمند، و پیستون سمت چپ استقلال(نادری) و البته متقابلاً در سمت دیگر زمین، فضای زیادی ایجاد می شد و گهگاهی یکی از 3 هافبک میانی استقلال را مجبور می کرد برای پوشش این فضا به 5 نفر عقب زمین اضافه شود. ایجاد فضا میان 5 مدافع، اتفاقی ست که کم تر به وقوع می پیوندد. به واقع شما خط دفاع خود را از 4 نفر به 5 نفر تبدیل می کنید تا تمام عرض زمین را پوشش دهید و دیگر نیازی به اضافه شدن هافبک هایتان برای پوشش فضاهای بین مدافعانتان نباشد. ایراد دیگر این بود که 3 مدافع میانی استقلال هیچ تمایلی به خارج شدن از محوطه جریمه خودی به هنگام دفاع نداشتند؛ در حالی که حضور 3 مدافع میانی این امکان را به شما می دهد در صورت لزوم یکی از 3 مدافع میانی برای مهار مهاجم نوک حریف که از محوطه جریمه خارج شده، با او برود، زیرا می داند دو مدافع دیگر برای پوشش او حاضر خواهند بود.