معرفی فیلم نیمه شب در پاریس؛ همه آن رویاهای شیرین فرانسوی - سرمایه گذاری ایکیوسی

همان تفکر تقدیری وودی آلن را که در سایر فیلم های کارنامه اش وجود دارد، در فیلم نیمه شب در پاریس هم می شود به وضوح دید. مردی با نامزدش به پاریس سفر نموده است. اول به نظر می رسد که این باید یک سفر رویایی باشد اما کم کم معلوم می شود که زن، شوهر نویسنده را درک نمی نماید و در پاریس دنبال چیزهای دیگری است در حالی که مرد در پاریس دنبال آن جشن بیکرانی می شود که همینگوی از آن در کتابش نقل می نماید.

خلاصه اینکه مرد نیمه شبی در تاریخ سفر می نماید و به دهه بیست میلادی می رود. زمانی که همینگوی و گرترود استاین بحث های ادبی می کردند و پاریس مهد موسیقی جز، هنر و ادبیات و نقاشی بود.

وودی آلن بعد از مدت ها دوباره با نیمه شب در پاریس به فصل جوایز راه پیدا کرد. فیلم نامزد اسکار برترین فیلم، برترین فیلمنامه و برترین کارگردانی شد و توانست اسکار برترین فیلمنامه را از آن خودش کند. فیلمنامه فیلم در خیلی از حلقه های دیگر فصل جوایز از جمله گلدن گلوب توانست جایزه کسب کند.

ایده سفر در تاریخ به خودی خود مجذوب کننده است اما دیدار با آدم هایی مثل همینگوی و اسکات فیتزجرالد با آن رویکرد طعنه آمیز وودی آلن فیلم را تبدیل به اثری گرم و بامزه کرد که ابدا متظاهرانه نبود.

در موفقیت فیلم نقش یک ایرانی هم دخیل بود. داریوش خنجی فیلمبرداری چشم نوازی ارائه می دهد که پاریس را همان طور که در فکر قهرمان داستان می گذرد وسوسه برانگیز نشان می دهد.

درنهایت فیلم می گوید که توهمات ما اصولا زیباتر از واقعیت است.