شرایط پرستار اخراج شده مشهدی تغییر کرد؟ - سرمایه گذاری ایکیوسی

به گزارش شرق، خودش در بخشی از صحبت هایش اشاره می نماید که برای حمایت و مطالبه گری صنفی ساعت 11 همان روز به بیمارستان آمدم و سعی کردم کنار پرستار ها باشم و صدای همکارانی باشم که همواره دل نگران آینده هستند، ولی به اجبار سکوت می نمایند.

غافل از اینکه فردای آن روز عزیزانی که کمک خواستند و به کمک شان آمدم، خیلی راحت به دلایلی عقب نشستند و پشت مدافعشان را خالی کردند، دریغ از اینکه پایبند به حرف و دادخواهی شان باشند، بعد هم با نامه معلق از سمت، آن هم ناگهانی در تاریخ 31 تیر یعنی روز آدینه روبه رو شدم.

با وجود آنکه بار ها به زحمات پرستار ها آن هم در اوج اپیدمی اشاره شده، اما همچنان شرایط کاری بسکمک از آن ها به علت پرداخت نشدن به موقع حق و حقوقشان تا مسائل رتبه بندی و... با مشکل روبرو است و گاه برای اعتراض به شرایط هم با خطر ازدست دادن شغل خود روبرو هستند، پیرو این اتفاق حتی در همان روز ها معاون پرستاری وزارت بهداشت هم طی یک تماس تلفنی با این سرپرستار از او دلجویی کرد و در گزارشی از صداوسیما اعلام شد قرار است این خانم در روز های آینده به سمت خود برگردد، ولی با گذشت چند هفته هنوز این پرستار به سمت خود بازنگشته و در بخش بیمارستان، فعال است.

محمود عمیدی، فعال صنفی پرستاری هم درباره این اتفاق اشاره می نماید؛ این اتفاق اولین بار و آخرین بار نیست، برای ما نیز چنین اتفاقاتی افتاده و بابت اعتراضاتی که می گردد برخورد نامناسبی با ما می گردد.

بعلاوه شمس الدین شمسی، رئیس شورای عالی نظام پرستاری، ضمن انتقاد از این قبیل رفتار ها با پرستار ها می گوید: با مداخله ما این پرستار باید به جایگاه خود برگردد و باید در نهایت به اینجا برسد که از این خانم دلجویی گردد.

تصمیم نهایی گوشه گیری می گردد

منصوره رنجبر، سوپروایزر بیمارستان پاستور مشهد که انتقادش از شرایط پرستار ها در تیر ماه، منجر به کاهش رتبه کاری اش شد، می گوید: در 11 تیر سال جاری پرسنل بیمارستان برای صحبت و درخواست حق و حقوقشان حرکتی صنفی داشتند که به علت برگزاری جلسات متعدد و عدم پاسخ گویی تصمیم گرفتند در لابی بیمارستان دسته جمعی درباره مسائل حقوقی اعتراض نمایند و، چون از مدیران بالینی کسی در بینشان نبود و پرستار ها طبق خواسته ای که در تماس ها و پیغام هایشان با من در میان گذاشتند، برای حمایتشان به میدان حق طلبی آمدم و از آنجا که همواره شاهد زحمات و سختی کار همکاران و مستمع حرف ها و دردل هایشان بودم، برای حمایت و مطالبه گری صنفی ساعت 11 همان روز به بیمارستان آمدم و سعی کردم کنارشان باشم و صدای همکارانی باشم که همواره دل نگران آینده هستند، ولی به اجبار سکوت می نمایند. غافل از اینکه فردای آن روز عزیزانی که کمک خواستند و به کمک شان آمدم، خیلی راحت به دلایلی عقب نشستند و پشت مدافعشان را خالی کردند، دریغ از اینکه پایبند به حرف و دادخواهی شان باشند. من از همکارانی که از نداشتن قرارداد، پرداخت نشدن معوقه، اجرانشدن درست طرح ارتقا بهره وری مدت ها شاکی بودند و پرداخت نشدن اضافه کار خردادماه بدون اطلاع و ناگهانی گله داشتند صحبت کردم.

رنجبر ادامه می دهد: روز بعد از اعتراضات برای اصلاح امور و ایجاد همبستگی، اتحاد و یک آغاز دوباره در بیمارستان برای دفاع و محافظت از سلامت بیماران سعی کردم با همکاران مافوق جهت راه حل های مدیریتی درست، همسو شوم، اما بعد از مدتی با نامه معلق از سمت آن هم ناگهانی در تاریخ 31 تیر یعنی روز آدینه روبه رو شدم. طبق صحبت استاد بزرگم آقای محمد شریفی مقدم این یک روش قدیمی است که با قربانی کردن یک نفر دیگران را محکوم به سکوت می نمایند و متأسفانه همکارانی که باید در صحنه مطالبه گری حضور داشته باشند، میدان را خالی کردند و من ماندم و خدای بزرگم، خدا را هزاران بار شکر، در میدانی که همکاران حضور خود را حذف کردند، خدا با دستان بسکمک جای خالی شان را پر کرد و دوستان و مدافعان حقوق پرستاری از خانه پرستار خود را نشان دادند و با کمک و همبستگی و همدلی شان باعث ورود همکاران دیگر به این جریان شدند. بذر حق طلبی در بیمارستان کاشته شد و با همکاری عزیزان و بزرگانی مانند استاد محمد شریفی مقدم این بذر به ثمره رسید و عزیزان از وزارتخانه سایه حمایت خود را بر سرمان قرار دادند.

این پرستار درباره تغییر سمتش اضافه می نماید: باید بگویم از همان ابتدای معلق شدن من از سِمت سوپروایزری چیزی نبود که موجبات ناراحتی را ایجاد کند. ما شب ها و روز هایی را با رؤیای پوشیدن لباس مقدس پرستاری پشت سر گذاشتیم، بعد هم وارد دانشگاه شدیم. اولین روزی که این لباس مقدس سفید را بر تن کردیم، با عشق و اشتیاق به سوی سنگر های بالین رفتیم و با افتخار قسم خوردیم مدافع و حافظ جان مردم باشیم، واقعا رنگ سورمه ای یا سفید، چه اهمیتی دارد. درد آنجاست که این پوشش سفید مقدس خیلی وقت است علم تسلیم برای مطالبه گران صنف پرستاری شده است و با تنبیه یا قهر های این چنینی همکاران همواره حاضر در جبهه های بالینی را محکوم به سکوت می نمایند.

وی ادامه داد: خوشبختانه بعد از پیگیری های اجرا شده به وسیله عزیزان حامی، مطالبات همکاران به مرحله اجرا رسید یا در مقدمه اجراشدن است. از سال 92 که وارد بیمارستان شدم در سخت ترین روز ها نیز کوشش کردم همواره برترین خود باشم، چه در لباس پرستاری چه با مسئولیت های متفاوت که هم زمان به من داده می شد و هیچ گاه آن گونه که باید نه خداقوتی شنیدم و نه بازخورد انگیزشی. چه اهمیت دارد کجا باشم و چه لباسی بر تنم باشد. هرکجا باشم، با هر رنگ لباسی، دفاع از جان مردم کار من است، برای یک مدافع سلامت سفید یا سورمه ای فقط یک رنگ است، ما با وجدان بیدار همواره هستیم.

درباره برگشت من به سوپروایزری باید بگویم؛ امید به الله، من درحال حاضر پرستار بخش هستم و وقتی دلمردگی و بی انگیزگی در یک سازمان ایجاد گردد، تصمیم نهایی گوشه گیری و بیرون آمدن از سازمان می گردد.

پرستار ها اعتراضات را از سازمان صنفی دنبال نمایند

شمس الدین شمسی، رئیس شورای عالی نظام پرستاری، درباره ماجرای اخراج منصوره رنجبر، سوپروایزر بیمارستان پاستور، می گوید: ما به عنوان نظام صنفی، مدافع جامعه پرستاری هستیم، پرستارانی که به شکل منطقی و درست خواسته ها و مطالبات خودشان را مطرح می نمایند، مورد حمله هستند و آن چیزی که ما از این پرستار دیدیم این است که به شکل خیلی منطقی داشت خواسته ها، مطالبات و مسائل جامعه پرستاری را مطرح می کرد و ما قطعا از چنین پرستار هایی که به شکل منطقی و اخلاق مدارانه درخواست ها و مطالبات صنف خودشان را مطرح می نمایند و از آن دفاع می نمایند، طبق کارکرد های مهم سازمان نظام پرستاری قطعا دفاع می کنیم، حال در هرکجا و هرکسی که باشند. درباره ایشان نیز همین اتفاق می افتد و سازمان ورود نموده و قطعا مداخله می نماید و از حقوق ایشان دفاع خواهد نمود تا آنجایی که البته قدرت دارد.

شمسی در پاسخ به اینکه آیا پیش تر هم گزارش هایی از چنین رفتار هایی با پرستار ها به شما رسیده که بعد از انتقاد از شرایط، توبیخ شوند، ادامه می دهد: گزارشی که به اخراج برسد نداشتیم یا خیلی کم بوده، این ماجرا یکی از تندترین های آن بوده و این نشان می دهد آقایان تاب و تحمل انتقاد ندارند، پرستار وقتی حقوقش پرداخت نشده و با زبان بی زبانی خواسته اش را مطرح می نماید، باید تحمل کرد، به نظرم کسانی که این کار ها را می نمایند سیاست مدیریتی ندارند و چیزی نمی دانند. هرجا هم موردی بوده سازمان نظام پرستاری مداخله نموده و از پرستار ها دفاع نموده، امید است که این موضوع ختم به خیر گردد. با مداخله ما الان هم این پرستار باید به جایگاه خود برگردد و باید در نهایت به اینجا برسد که از این خانم دلجویی گردد. نمی گردد با کسی که به عنوان سوپروایزر از پرسنلش دفاع می نماید، این طور رفتار گردد. این را هم خدمتتان بگویم که ما همواره از پرستار ها خواسته ایم اعتراضات یا شکایتشان را به وسیله سازمان صنفی پیگیری نمایند تا ظلمی در حقشان صورت نگیرد.

این اتفاقات بار اول نیست

محمود عمیدی، فعال صنفی پرستاری، ضمن توصیف اتفاقات اخیر می گوید: این اتفاق اولین بار و آخرین بار نیست، برای ما هم چنین اتفاقاتی افتاده و بابت اعتراضاتی که می گردد برخورد نامناسبی با ما می گردد. باید این ها آنالیز گردد و حق و ناحق بودن آن به اطلاع اعضای ذی نفع برسد، ولی متأسفانه در سیستم های اداری ما از اعتراض می ترسند، چون آن قدر کار های غیرقانونی انجام می دهند که کسی که کارش قانونی باشد، ترسی ندارد. در مراکز خصوصی، دولتی و نیمه خصوصی رعایت نشدن قوانین در حوزه پرستاری خیلی زیاد است و گاهی افراد که اعتراضاتی می نمایند، این صدا در نطفه خفه می گردد. حتی در رابطه با خودم نمونه عینی دارم در مراکز دولتی و خصوصی هم گروه پرستاری به شدت تحت استثمار است، الان ببینید کدام بیمارستان خصوصی ساعت کار پرستار ها را براساس مقدار کار مشاغل سخت چیده است یا در همین بیمارستانی که همکاران ما کار می نمایند، اضافه کار را به دو قسمت تقسیم کردند، اضافه کار یک و اضافه کار دو در صورتی که اضافه کار، اضافه کار است و در قانون اصلا چنین چیزی نداریم که اضافه کاری را به دو قسمت تقسیم کند، مثلا برای یکی ساعتی 30 هزار تومان و برای دیگری ساعتی 10 هزار تومان پرداخت می گردد.

عمیدی ادامه می دهد: کاملا در این مسائل تعارض منافع نقش دارد، چون اغلب سهام داران این مراکز خصوصی بزرگ و کوچک کسانی هستند که در نهاد های اجرائی و نظارتی مثل وزارت بهداشت و دانشگاه علوم پزشکی پست های مهمی دارند؛ مثلا از پرستار ها تعهد می گیرند که نباید باردار شوید. اتفاقی که درباره این همکار ما افتاده این است که ایشان سوپروایزر بودند و درباره شرایط کلی پرستار ها صحبت کردند، حتی صحبت هایشان خیلی هم به مسئولان بیمارستان مربوط نمی شده و کلی تر بوده است.