2 میلیارد بده پناهنده نشو! - سرمایه گذاری ایکیوسی

بهتر است خودتان آغاز کنید. فکرش را می کردید با وجود فرایند تمرینی نامناسبی که داشتید، این قدر خوب در ایتالیا نتیجه بگیرید؟

راستش نمی دانم چه بگویم. تیمی که سال جاری به رقابت های اسکی آلپاین قهرمانی جهان اعزام شد، چهار نفر از بهترین دختر های ایران را در اختیار داشت. تیمی که با کمترین امکانات و تنها با یک هفته تمرین در شیراز به ایتالیا اعزام شد. متأسفانه سال جاری آن قدر شرایط ما برای حضور در رقابت های جهانی بد بود که حتی برای تیم ملی آقایان هم یک هفته بیشتر اردو در دیزین برگزار نشد. همواره روال بر این بود که قبل از مسابقه یک هفته زودتر به اروپا می رفتیم تا خودمان را با شرایط برف و آب و هوای میزبان مسابقات تطبیق دهیم. ساعت خوابمان را تنظیم می کردیم، اما برای این دوره درست شب مسابقه به ایتالیا رسیدیم. ایتالیا هم یکی از سخت ترین و فنی ترین پیست های جهان را دارد و با توجه به این موضوع، قرارگرفتن در این موقعیت فشار زیادی به همه وارد کرد. درست است که اسکی بازان ایران در سطح جهان مدال آور نیستند، اما حداقلش این بود اگر تدارک بهتری برای ما دیده می شد می توانستیم نتیجه بهتری بگیریم. من آن قدر از لحاظ روحی به هم ریخته بودم که اولش از عملکردم اصلا راضی نبودم؛ اما یکی، دو روز که گذشت بعد تازه فهمیدم که چه کار نموده ام. الان که درست فکر می کنم می بینم واقعا کار عظیمی نموده ام.

دلیل اینکه زودتر به ایتالیا اعزام نشدید چه بود؟

گفتند به خاطر کرونا و محدودیت هایش شرایط مهیا نشده، اما ما وقتی به ایتالیا رسیدیم دیدیم که همه کشور ها یک هفته است که آنجا هستند و دارند تمرین می نمایند. متأسفانه ما داریم با شرایط نابرابر با اسکی جهان رقابت می کنیم. دستگاه های بالابری که کشور های اروپایی دارند 10 برابر از دستگاه هایی که در ایران است مجهزتر و به روزتر است، به لحاظ مربی، حقوق، مزایا و تجهیزات که دیگر هیچ. برفی که ما در ایران داریم برف طبیعی و نرم است. ما اصلا در ایران پیست یخی نداریم. این در حالی است که در تمام کشور ها پیست یخی دارند یا با دستگاه های برف کوب و فشار آب پیست مصنوعی می سازند. فدراسیون اسکی حتی یک پیست اختصاصی برای ملی پوشانش هم ندارد. گرانی ارز و یورو هم آن قدر عرصه را بر ما تنگ نموده که ما نمی توانیم با هزینه شخصی برویم در اروپا تمرین کنیم. تا پیش از این ارز خیلی نرخش بالا نبود و سفر ها و اعزام های تیم های ملی اسکی نصف بود، با این اوضاعی که الان به وجود آمده، همین نصف هم به صفر رسیده است. من هر کاری کردم که بتوانم چند روزی خودم شخصا بروم در یک کشور دیگری اسکی کنم، نتوانستم. چون از عهده تأمین هزینه ها برنمی آمدم.

این طور که گفته می گردد ملی پوشان برای تمرین کردن در پیست اسکی دربند سر و دیزین هم باید بلیت بخرند و پول بدهند؟

بله همین طور است. این دو پیست دست بخش خصوصی است و مدیریت آن را هم یک نفر بر عهده دارد. چون در مالکیت فدراسیون نیست، ما باید برای هر بار تمرین مثل سایر افراد بلیت بخریم. جالب اینجاست که به بومی های دربندسر و دیزین نرخ بلیت 60 هزار تومانی می دهند، اما من، چون بومی آنجا نیستم باید 250 هزار تومان بدهم.

فروغ عباسی، هم تیمی شما هم که دیروز به خاطر همین مسئله و البته سایر کم توجهی ها خداحافظی اش را از این تیم خاطرنشان کرد!

اگر این طور پیش برود، همه خداحافظی می نمایند. چرا یک ورزشکاری که در سطح حرفه ای کار می نماید، برای تیم ملی کشورش مسابقه می دهد، باید از او پول بگیرند. اسکی بازان برای اینکه منبع درآمد داشته باشند مجبورند در کنار تمریناتشان، شاگرد بگیرند تا اموراتشان بگذرد. آخر در کشتی هم که ورزش اول مملکت ماست شرایط به همین منوال است. طرف نفر اول نوجوانان جهانست، اما دارد کنار خیابان دست فروشی می نماید.

از همه بدتر ضمانت نامه و چک و سفته هایی است که فدراسیون اسکی برای ملی پوشان مشخص نموده؟

بله همین طور است. اسم ما ملی پوش است، اما باید ضمانت بدهیم که داریم برای تیم ملی کشورمان مسابقه می دهیم. فدراسیون یک سری تجهیزات به ما داده و از ما تعهدنامه گرفته تا زمانی که برای تیم ملی مسابقه می دهیم می توانیم از آن ها استفاده کنیم؛ در غیر این صورت باید آن ها را پس بدهیم. من می خواهم بدانم به عنوان یک ورزشکار ملی این حقمان نیست که فدراسیون وسیله اختصاصی به ما بدهد. یک ضمانت نامه دو میلیاردی هم از ما گرفته اند برای اینکه وقتی سفر رفتیم در خارج نمانیم و پناهنده نشویم.

داستان ممنوع الخروجی سمیرا زرگری، سرمربی تیم هم که شوک بدی به همه شما وارد کرد.

بله متأسفانه ما چهار سال با خانم زرگری تمرین کردیم و به ایشان عادت داشتیم، اما یکباره زمان اعزام خبر رسید که همسر ایشان به دلیل اختلافات خانوادگی او را ممنوع الخروج نموده و نمی تواند با تیم به ایتالیا بیاید. خانم زرگری ارتباط های خوبی با تیم های خارجی داشتند، نبود ایشان کنار تیم واقعا ضربه بدی به ما زد. در نهایت کوچینگ تیم را به آقای باقر کلهر، سرمربی تیم مردان دادند.

خبر دارید که مشکل سمیرا زرگری حل شده یا نه؟

نه، هنوز حل نشده است.

به نظرتان مسئولان ورزش نباید در این زمینه پیش قدم شوند و چاره ای برای بحث ممنوع الخروجی زنان متأهل ورزشی پیدا نمایند. به هر حال اینجا دیگر بحث ملی مطرح است و بحث شخصی و خانودگی نیست؟

به نظر من بحث ممنوع الخروجی موضوعی دوطرفه است. درست است که جامعه ما مردسالار است و همه حق را به مرد می دهند، اما من معتقدم که مسئولان باید مشکل ممنوع الخروجی آقایان را هم به خاطر مهریه حل نمایند تا در ازای آن ممنوع الخروجی زنان هم حل گردد.

از الان به بعد چه برنامه ای دارید؟

فعلا که در رقابت های لیگ مشغول هستم و بعد از آن هم باید برای بازی های المپیک زمستانی 2022 چین برنامه ریزی کنم که هنوز هیچ برنامه ای برای من در نظر نگرفته اند. همه کشور ها در فاصله چهارساله هر المپیک روی نیرو ها و ورزشکاران جوانشان سرمایه گذاری می نمایند، اما در خصوص من که این اتفاق هنوز نیفتاده است. چهار سال است نفر اول ایرانم، اما انگار نه انگار که باید توجهی به من گردد. برای دوره قبل هم حق من بود به المپیک 2018 بروم، اما مسئولان تصمیم گرفتند که یک فرد باتجربه را به این بازی ها بفرستند؛ بنابراین فروع عباسی رفت. آن زمان من از 11 مسابقه ای که دادم 9 تا را اول شدم، یکی را دوم و یکی را هم اوت کردم. من چهار سال پیش 16 سالم بود و گفتند چرا باید یک بچه به المپیک برود. این در حالی است که من از آن سال تا به الان نفر اول ایرانم. من، اما ثابت کردم که همین بچه می تواند در میادین عظیم تر بدرخشد. شانس برای حضور در المپیک به 80 درصد رسیده، اما تا یک سال آینده هیچ برنامه ای ندارم. متأسفانه هیچ انسجامی وجود ندارد. مربیان مدام عوض می شوند. خانم میترا کلهر سرمربی تیم جوانان می شوند حاشیه درست می نمایند و من را هم قاطی حاشیه هایشان می نمایند. اینکه چه کسی سرمربی باشد برای من مهم نیست، برای من مهم آرامش است. امیدوارم که این وسط پاسوز نشوم.